Залатой дарожкай з мора
Адыходзіў дзень за горы
Прытамленым хадаком.
Стала сонейка маленькім,
Стала сонейка манетным,
Невялікім медзяком.
Ну а там, далека недзе,
Дзе зямля сышлася з небам,
Як вялікая скарбонка,
Сіняя гара стаяла.
I па медзяку штовечар
На гарыстай той сінечы
У скарбонку медзяную
Неба весела кідала.
`
Там, дзе скалы,
Там, дзе рыфы,
На хвасце вялікай рыбы
Дрэмле сонейка другое,
Дзень свой сніць.
Заўтра нас яно разбудзіць
I свяціць дасхочу будзе,
А пасля у вечар пойдзе
I ў скарбонку заляціць.
`