Гарэзніца! Нашто марудзіш ты,
Не нарысуеш любага майго
З усім дабром, з зіхценнем пекнаты,
Чыё святло і на цябе лягло?
Ты адкажы: няўжо, на твой пагляд,
Не трэба цноце аніякіх фарб,
А алавок няўжо зусім не варт
Увекавечыць гэты дзіўны скарб?
Няўжо краса тады і прыгажэй,
Калі яе красой не назавеш?
Хоць залаты ёй створаць маўзалей,
А вечнасць дасць ёй твой цудоўны верш.
Каб час наступны бачыў прыгажосць,
Ягоны вобраз дай такім, як ёсць.