Якая муза бедная мая,
Калі ёй трэба праспяваць аб тым,
Хто лепш хваленняў нашых удвая
У натуральным выглядзе сваім.
Не дакарай, калі замоўкнем з ёй.
У люстра глянь. Аблічча ўбачыш там,
Якое надзвычайнай пекнатой
Вышэй таго, што я даваў ці дам.
Вялікі грэх прыняў бы на душу,
Сваёй хвалой заблоціўшы красу.
Я вобраз твой не ў вершы запішу,
Я лепш яго у сэрцы пранясу.
Папраўдзе, люстра больш табе дае,
Чым творы могуць перадаць мае.