Ты не кажы, што сэрца ў паняверцы,
Хоць зменшыўся агонь, напэўна, ў ім.
Мая душа ў тваім бытуе сэрцы,
З ім разлучыцца — як з сабой самім.
Кахання дом! Пасля ўсіх вандраванняў
Такім, як быў, страчаюся з табой,
Каб ганьбы след пры першым жа спатканні
Адмыць сваёй гарачаю слязой.
Хоць, як усе, і я з крыві і плоці,
Але не вер ніколі тым усім,
Што мог бы я сваё сумленне зблоціць
І не вярнуцца да цябе зусім.
На свеце радасць мне адна ты, цвеце?
Што без цябе мне ў тым прасторным свеце?