На жаль вялікі, гэта не мана!
Блукаў я скрозь, дзе варта і не варта
І стала мне, як блазнюку, цана,
Сама любоў мне стала нібы жартам.
Папраўдзе, так: я крыва, ўперакос
Глядзеў на ўсё, што добрага бывае.
Ды лёс мяне праз хібы ўсе пранёс,
Ты зноў мне любай стала, дарагая.
Я ні грахоў, ні праўды не таю,
Няхай спакуса сэрца не трывожыць.
Сябе навек табе я аддаю,
А бог кахання хай мне дапаможа, -
Каб прытуліла да сваіх грудзей,
Каб неба стала для мяне бліжэй.