Пасля разлукі — зрок мой стаў у сэрцы,
А вочы быццам як чужыя мне.
І ўсё, што можа мне цяпер сустрэцца,
Мяне нераспазнаным абміне.
Нібы відушчы і сляпы нібыта,
Глядзіць на свет збянтэжаны пагляд,
Забыты кветкі, птушкі ўсе забыты,
А ува ўсім твой вобраз вінават.
Якія б дзе я рэчы ні пабачыў, -
Усё з тваёй нітуюцца красой.
Варона крача, галубок заплача,
Застогне мора — ўсюды вобраз твой!
Табою поўны, я не здольны цяміць
Таго, што звыш мая прыносіць памяць.