Красунямі не зваў ніхто чарнявых,
Хоць сапраўды яны красуні ёсць.
Каму і хто даваў на свеце права,
Каб занядбаць такую прыгажосць?
Ад тых часін, калі красу прыроды
Нам падмяняюць фальшам штучных фарб, -
Як безназоўная, жыве урода,
Як занядбаны і забыты скарб.
Дык вось чаму і зрок маёй каханай
Пад колер гругановага крыла,
Нібы жалобаю па тых убраны,
Над кім падробка ўладу узяла.
Любоў мая ў жалобе так прыгожа,
Што не адна захоча быць такой жа.