Распуста не прыносіць духу гонар.
Пакуль не задаволена яна, -
Парушыць клятву, пазнаёміць з горам,
Абразіць, схлусіць, высмакча да дна.
Сваё спагоніць — як яе адверне.
Ізноў мы гонімся, калі міне.
Апошні розум страціць, хто хоць зерне
Спакуслівай прынады той глыне.
Як утрапёная да мэты мкнецца
І мэтай служыць для людзей сама.
У пошуках прываблівай здаецца,
У адшуканай — радасці няма.
Ніхто ж не адмаўляецца ад раю,
Цераз які у пекла ён трапляе!