Люблю я вочы чорныя твае,
У іх, спачуццем да мяне, жалоба.
І хоць спакою ў сэрцы не стае,
Яно развеяць смутак мой магло бы.
Ні сонца яснае на ўсходзе дня,
Ні на заходзе зорка Мілавіца —
Табе і напалову не раўня,
Калі жалоба ў вочах прамяніцца.
О, каб ты сэрца апрануць магла
Такім пакровам смутку і самоты
І каб спагадай да мяне была
Уся твая цудоўная істота!
Пакляўся б я, што хараство ўсё — чорна,
Няма нідзе красы з тваёю роўнай!