Я праклінаю сэрца, што нясе
Для нашых сэрцаў смутак нечуваны.
Ці ж не здаволілі цябе усе
Мае пакуты і цяжкія раны?
Мяне забраўшы ў самаго сябе,
Твае бязлітасна караюць вочы.
Калі ж і друга страціў, і цябе, -
Дык, значыцца, я пакараны тройчы.
З якім я горам толькі не знаём!
Тваё імя мне стала як вязніца.
Дазволь для друга быць вартаўніком,
Калі пры мне стаіш ты вартаўніцай.
Не згодзішся ты з думкаю такой!
І так я твой, а ўсё маё — са мной!