Што натварыла ты са мной, любоў!
Мяне ты слепіш і сама сляпая,
Хоць вочы знаюць, дзе б красу знайшоў,
Замест дабра якраз благое маю.
Калі, збянтэжаны, ў затоцы я
Свой якар кінуў на такой мясціне,
Дзе карабель ідзе ля карабля,
Дык хто ж за гэта адказаць павінен?
Чаму для сэрца выбіты папар
Мог выдацца сядзібай самай вартай
І вочы мкнуцца пад няпраўдай мар
Схаваць ману ганебную упарта?
Відаць, што сэрца пры сляпых вачах
З хлуснёй згубіла свой праўдзівы шлях.