Мая любімая клянецца мне,
Што ўся яна з адной саткана праўды,
Каб, як юнак, паддаўся я мане,
Згадзіўся з тым, што так і ёсць сапраўды.
І мне паверыць хочацца тады,
Што маладым названы ёй не з жарту.
Хоць самыя найлепшыя гады
Мае цяпер і памінаць не варта.
Выходзіць так, што праўды ў нас няма.
Чаму ж не скажам, што яна — схлусіла,
А я — стары? Але ж любоў сама
У летуценнях толькі мае сілу.
Не любіць старасць пералічваць дні,
А недахопы топіць у хлусні.