Вачыма я ў цябе не закаханы,
Ў табе яны знаходзяць шмат пахіб.
А сэрцу даспадобы ўсе заганы,
Ўтрапёнымі якімі ні былі б.
Твой голас не прыносіць асалоды,
Мае пачуцці — дотык, слых ці смак —
Не мкнуцца, хоць жадаеш іх прыходу,
На твой банкет юрлівы аніяк.
І ўсё ж, — ні ўсім пяці ім не ўдаецца,
Ні паасобна — сэрца ўгаварыць,
Каб назусім адмовілася сэрца
Табе служыць, тваім падданым быць.
Пакута мне прыносіць і уцеху:
Караеш ты, і ты ж наўчыла грэху!