Душа мая, зямлі ўсёй асяродак,
Чаму прыгон ты церпіш над сабой?
На афарбоўку сцен не шкода сродак,
А што за той фарбованай сцяной?
Чаму на свой прытулак тымчасовы
І не трывалы траціш многа так?
Збіраеш спадчыну ты адмыслова,
Каб больш здабычы меў сляпы чарвяк?!
Узбагачай, душа, сваю скарбніцу, -
Для дзён наступных застанецца скарб,
Хоць з панадворку будзе менш ільсніцца
Нікому не патрэбных, танных фарб.
Тады над смерцю станеш гаспадыняй,
Яе ўся ўлада над жыццём загіне.