Як можаш ты, гарэзніца, сказаць,
Што я цябе нібыта не люблю,
Калі з табой выходжу ваяваць
Я на істоту ўласную сваю?
Ці сябраваў я з ворагам тваім?
Ці заляцаўся да тваіх ліхіх?
Калі ж глядзела поглядам благім,
Ці не сустрэў яго мой сціплы ўздых?
Ці ёсць што-небудзь вартае ў мяне,
Чаго б да ног тваіх я не сіхіліў?
Як твой загад з-пад веек мільгане,
Хіба яго не выканаў калі?
Твая варожасць сведчыць аб адным:
Відушчых любіш ты, я ж стаў сляпым.