Любоў не ведае згрызот сумлення,
Тым часам маці іх — сама любоў.
Каб не шукаць пасля табе збавення, -
Лепш не нагадвай мне сваіх грахоў.
Каб грэшных думак ты сама не мела,
Адкуль бы іх дазналася душа?
Пакуль не спакушае змуста цела,
Ніхто не мог бы плоці спакушаць.
Яна ўстае, як раб перад царыцай,
Тваё імя пачуўшы і загад,
Каб, мэту ўцэліўшы, да ног схіліцца,
Пачуццем гордасці напоўніўшы пагляд.
Без жадных каянняў табе той рады,
Хто ўздымы ведае і заняпады.