Бог Купідон, заснуўшы у гайку,
Паклаў паходню ля сябе пры боку,
А німфа, ўзяўшы галаўню ў руку,
Яе згасіла ў ручаі глыбокім.
Вада, нагрэўшыся агнём святым,
Хваробы лечыць ад тае часіны.
А Купідон не гараваў па тым:
Агонь здабыў з вачэй маёй дзяўчыны.
Каб той агонь пазнаць як мае быць,
Ён закрануў мне сэрца нечакана.
І вось яно ад той пары баліць,
Ручэй гаючы не ўгаіў мне раны.
Пазнаў я ўсё ж: з любімых мне вачэй
Дастану лекі я за ўсё хутчэй.