Паверыць хто ў наступным часе мне,
Калі цябе ў сваім праслаўлю вершы?
Само жыццё схавана у труне,
А верш ці можа за жыццё быць лепшым?
Каб я спрамог малюнак даць красы,
Даць вобраз твой з усёю пекнатою,
Наступны век сказаў бы: «Во хлусы!
На небе можа толькі быць такое!»
І як смяяліся б тады яны
З мяне і з аркуша рудой паперы.
Для іх старыя ўсе — балбатуны,
Якія хлусяць без ніякай меры.
Але каб сын твой быў дасюль жывым,
Ты б двойчы жыў: у вершы раз і ў ім.