Не давядзе мне люстра, што стары я,
Пакуль тваё юнацтва не міне.
Калі цябе час зморшчкамі ускрые,
Тады скажу: «Пара памерці мне!»
Краса твая мне апранае сэрца,
Яно жыве ў тваіх грудзях даўно.
І кожнае з падвойнай сілай б'ецца,
Яны хоць паасобна — як адно.
Мая любоў! Так многа ў свеце злога,
Высцерагайся ж пільна ты бяды!
Як маці сына пестуе малога,
Цябе я буду даглядаць заўжды.
Два сэрцы нашы маюць лёс адзіны:
Жыццё і смерць іх да адной хвіліны.