Твой вобраз, на здзіўленне мастакам,
У сэрцы вока мне маё стварыла.
Жывая рама для яго — я сам.
У ім — выдатная мастацтва сіла.
Каб асалоду мець ад пекнаты,
Спыніцца трэба позіркам на раме.
А вокны ўсе ў маёй майстэрні ты
Зашкліла чараўнічымі вачамі.
Сябруюць нашы вочы між сабой:
Мае цябе нарысавалі ў сэрцы,
А сонца ходзіць праз твае за мной,
Каб на красу тваю лепш наглядзецца.
На жаль, мае рысуюць толькі тое,
Што бачаць, сэрца ж ім пакуль чужое.