А сэрцы тых, забраны што нябытам,
Я чую ў сэрцы і ў грудзях тваіх.
Тваё аблічча дзіўнае спавіта
Святлом вачэй і водзіркамі іх.
Я горка плакаў на магільных плітах
Па тых усіх, чый дзень дачасна згас.
Цяпер яны прыйшлі ізноў, нібыта
На час кароткі пакідалі нас.
Як бы на схоў яны табою ўзяты,
Для сэрца мілыя, любімыя усе.
І кожны з іх, замілавання варты,
Майго кахання частачку нясе.
Як адлюстровак мною ўсіх любімых,
Ты нада мной пануеш разам з імі.