Я неаднойчы бачыў, як світанне,
Пацалаваўшы верхавіны гор,
Шле пазлацістае сваё вітанне
Лугам зялёным, на блакіт азёр.
Я і такое бачыў, як раптоўна,
Аддаўшыся самохаць волі хмар,
Ішоў на захад уладар чароўны,
Схаваўшы сплямлены, як катам, твар.
Так і маё ўзыходзіла свяціла,
Пазалаціўшы мой шчаслівы час.
Так і маё нядоўга мне свяціла,
З ім час шчаслівага кахання згас.
Калі на небе сонца мае плямы,
Чаму ж не быць ім у зямных таксама?