Ты мне цудоўны дзень дакляравала,
Каб без плашча ў дарогу я пайшоў.
І ты ж дазволіла, каб хмар навала
Мяне дагнала, твой зацьміўшы схоў.
І што з таго, што дождж утаймаваны,
Табой абсушан збіты бурай твар?
Ці ж то бальзам, што звонку гоіць раны,
А ў асяродку не спыняе жар?
Твая спагада не ўтаймуе сэрца,
Ад смутку зелля мне не прынясе.
Ўсё той жа крыж пакуты застанецца,
А ў сэрцы крыўды застануцца ўсе.
Але ты плачаш. Перлы шчырых слёз
На выкуп крыўд усіх мне лёс прынёс.