Як я праслаўлю вартасці твае,
Калі адна істота мы з табою,
І пахвала для часткі аднае
Прыдацца можа самапахвальбою?
Нам паасобна трэба жыць затым,
Не называць адзінствам дружбу нашу.
Тады, ў разлуцы, будзе ўсё тваім,
Што пра цябе мая любоў ні скажа.
Гарчэй за ўсё, разлука, ты ў жыцці!
Але даюць лятункі нам збавенне,
Каб асалоду мы маглі знайсці
І ашукаць самотныя імгненні.
Разлука надвая нам дзеліць сэрца,
Каб лепш хваліць таго, хто застаецца.