Каб думкай стала плоць мая калі,
Яе тады б адлегласць не спыніла,
І да цябе, ў далёкі край зямлі,
Яна б мяне сваёй аднесла сілай.
Мне абыякава было б зусім,
Дзе я стаю і дзе ты ў гэтым часе.
У небе ясным, над усім зямным
Я думкай борздай да цябе б імчаўся.
Ды не пазбыцца мне сваёй журбы,
Ніяк мне думка не раскрые крылляў.
Пакуль, як створаны з зямлі й вады,
Я не магу сягнуць праз безліч міляў.
Зямля дае павольнасць у хадзе,
Вада слязамі горкімі ідзе.