Як пільна я, выходзячы ў дарогу,
Паабмыкаў драбніцы ўсе свае,
Каб захаваць ад злосніка ліхога
І скарыстаць пасля да аднае.
Цябе ж, мой скарб найдаражэйшы самы,
Што за усе багацці мне мілей,
Мая ты радасць і журба таксама,
Украсці можа першы ліхадзей.
Ні ў якіх сховах не замкнуў цябе я,
Апроч таго, ў якім цябе няма.
Схоў — сэрца шчырае, куды з надзеяй
Прыйсці і выйсці можаш ты сама.
Але, баюся, быўшы нават праўдай,
Табой спакушаны цябе украў бы.