Як цяжка падарожнічаць, калі
Не дакляруе радасці мне гэта.
І колькі б так я ні праехаў міль, -
Мяне ад шчасця аддаляе мэта.
Мой конь, стаміўшыся маёй бядой,
Ідзе павольна, ледзьве суне ногі,
Нібыта чуе, што перада мной
Няма нічога, апрача трывогі.
На шпоры нават не зважае ён,
А часам толькі уздыхне ад гора.
Мне больш балюча слухаць конскі стогн,
Чымся яму прымаць удары шпораў.
Далей яшчэ цяжэй ад горкіх дум:
Пакінуў радасць, а шукаю сум.