Прабачыў я маркотнага каня.
Каню павольнасць дараваў яго.
Бо сапраўды навошта мне гання,
Калі ад друга еду я свайго?
Але які пачуе ён дакор,
Калі вяртацца будзе так у двор?!
Хоць засядланым быў бы сам віхор,
І той пазнаў бы смак сталёвых шпор!
Найлепшы конь жаданню не раўня.
Яно з любові выткана самой.
Ляціць жаданне з лёгкасцю агня
І скажа клячы памаўзлівай той:
— Не можаш ты, каб і хацеў, хутчэй,
А я — на крыллі паляту далей!