Ён сам увесь — як часу адлюстровак,
Калі краса была яшчэ красой,
Не ведала ніякіх падфарбовак,
І зіхацела кветкай веснавой.
Тады яшчэ па смерці не зразалі
Ў нябожчыц косы залатыя іх,
Каб, як цяпер, спадалі пышна хвалі
Красы чужое на плячах чужых.
Краса яго ў свае страі адзета,
Няма на ёй напазычаных фарб,
З чужой вясны сабе не творыць лета
І не рабуе дзён мінулых скарб.
Нашто яго вартуе так прырода?
Красу без фальшу паказаць народу!