Мяне раўняць ты можаш да часіны,
Калі пажоўклы ліст адзін за 'дным
З галля таго, дзе хор звінеў птушыны,
Нясе свой жаль над полем нежывым.
Падобны я таксама да змяркання,
Калі шарэе ў захадзе заход,
Калі, як вобраз смерці, ноч устане,
А з ёю змрочных сценяў карагод.
Ва мне ты бачыш полымя згасанне
Пад прыскам юных, перабытых дзён.
І там, дзе меў нядаўна сілкаванне,
У шэры попел пераходзіць ён.
Зважай на ўсё, каб узмацніць любоў,
Пакуль апошні час твой не прыйшоў.