Калі абвесцяць мне прысуд такі,
Які за ўсе на свеце найцяжэйшы,
Хай будуць помнікам маім радкі
Апошняга напісанага верша.
Калі пачнеш ты іх чытаць калі,
Ў іх знойдзеш тое, што тваё па праву.
А рэшта дастанецца хай зямлі,
Бо для цябе яна і не цікава.
Табе у вершах прысвячаю я
Усё найлепшае, што мае сэрца.
А абалонка грэшная мая,
Зямля, няхай зямлі і дастанецца.
Ёй — прах і тлен, сядзіба чарвякова,
Табе — любоў майго жывога слова.