Пакажа люстра, як краса знікае,
Гадзіннік плынь імклівую хвілін.
А гэта белая старонка мае,
Як скарб, усё, што ў першым і другім.
Нам нагадаюць зморшчкі ў шкле люстраным
Дарогу, што на могілкі вядзе.
А стрэлкі часу — як бесперастанна
Ён па-зладейску ў нябыт ідзе.
Каб думак шчырых не згубіла памяць,
Ты запішы, і я іх запішу.
Як дзеці родныя, яны устануць,
Нам дапамогуць лепш пазнаць душу.
З старонкі кожнай скарб нам прамяніцца,
А ў кнізе добрай — цэлая скарбніца.