Пакуль адзін я піў з твае крыніцы, -
Зіхцелі вершы дзіўнай пекнатой.
Але цяпер ім суджана зацьміцца,
А музе — месца саступіць другой.
Я згодзен: варты вартага і варты,
Але што б іншы ні стварыў пясняр,
Ён толькі аддае, што вінаваты,
Ён доўг дае, а не прыносіць дар.
Калі пачне тваю ён славіць цноту,
Дык, значыцца, крадзе ў тваіх жа дзей.
Красу ён славіць — зноў маленькі клопат:
Прыносіць дар, які ў цябе ж крадзе.
Не думай дзякаваць за «пахвалёны»,
Бо сам сабе заплаціш доўг ягоны.