Я спраняверыўся ў сабе зусім,
Калі падумаю, які мастак
Складае творы з іменем тваім,
Бо не магу зраўняцца з ім ніяк.
Твая душа — як мора шырынёй,
На ім прастор для ўсякіх ветразей:
І карабель ідзе сваёй хадой,
І човен мой не менш рызыкаўней.
Ты толькі можаш зратаваць мяне,
Бо човен мой — нядужы і стары.
А той плыве бяспечна праз віры,
Таго ніяк пагібель не кране.
Калі я згіну ўсё-ткі ў акіяне, -
Мая пагібель праз каханне стане.