Прыціхлі з музаю мы, як нямыя,
Тым часам плойма модных песняроў,
Пабраўшы ў рукі пёры залатыя,
Да кучаравых прылягла радкоў.
Пакуль яны грымзоляць спрытна словы,
Я думы думаю свае адзін
І, як дзячок да псалмаў адмысловых,
Да гладкапісаў дадаю: «Амін!»
Пачуўшы хвалу, пасылаю кожнай:
«Але!», «Папраўдзе, так!», «Во гэта — верш!»
Хоць так пачуцці выказаць няможна,
Любоў к табе я выкажу найлепш!
Цані за пуставейнасць спевакоў,
Мяне — за думкі ціхія, без слоў.