Бывай! Цябе ніяк я не стрымаю,
Занадта ты, любоў, любіма мной.
Цябе з сваёй вязніцы вызваляю,
Сам развітаўшыся з тваёй турмой.
Як я ўладаў дарункамі тваімі
І дзе заслугі для такіх дароў?
Калі любоў назад усё адніме,
Якое б права, каб не даць, знайшоў?
Дарыла ты мне безрахубна скарбы,
За што — не ўцямлю да сяе пары.
Вялікі грэх я на душу узяў бы,
Каб не вярнуў табе твае дары.
Я над табой нібыта ў сне ўладарыў.
Калі прачнуўся — знік і след ад мараў.