Калі ў агні ўрачыстых, ясных шат
Ідзе з начы магутнае свяціла,
Ўзнімае ўсё жывое свой пагляд,
Вітае прамяністасць дзіўнай сілы.
Калі яно у залатых агнях
Ідзе па небу да свайго узвышша,
Тады ўсе з захапленнем у вачах
Глядзяць, нібы юнак чароўны выйшаў.
Калі ж яно на небакрай зірне,
Стамлёна ў дол пакоціць калясніцу,
Тады ўсе вочы недзе ў старане,
Пакуль яму да захаду хіліцца.
І ты без следу ў свеце знікнеш так,
Калі не застанецца сын-юнак.