Улялюм - читать онлайн бесплатно полную версию книги . Страница 1

Неба шэрым рыззём па-сірочыНавісала над лісцем сухім -Над пакурчаным лісцем сухім:Быў Кастрычнік, тужлівы і змрочны,У няласкавым годзе маім:Слаўся золкі туман нездароўчы,Сеяў жудасць у лесе глухім -Поўз ад возера Обэра ноччуПа гушчарніку Віра глухім.Тут, сярод кіпарысаў магутных,Я аднойчы з Душою блукаў.Між Тытанаў з Псыхеяй блукаў.Я тады, як паток каламутны,Палкім сэрцам бурліў, клекатаўІ з жаролаў вулканаў раскутыхЎ край сцюдзёны на Полюс сцякаў -Па адхонах вулканаў раскутыхЎ край бязлюдны на Полюс сцякаў.Мы хаваліся ў словах сірочых,Як у выстылым лісці сухім -У пакручаным лісці сухім;І хаця быў Кастрычнік прарочыУ бязлітасным годзе маім(Ноч Начэй узышла над усім!) -Мы забылі, што гэтаю ноччуУ прыстанішчы зданяў глухім,Каля возера Обэра ноччуВір блукае па лесе глухім.А тым часам на ранак патрохіПавярнуў неабзорны цалік,Прыйсця ранку пачаўшы адлік,І ў канцы нашай мглістай дарогіУ расплывістай далечы ўзнікІ, нібыта паўмесяц двурогі,Таямніча заззяў маладзік -Як Астарты паўмесяц двурогі,Чарадзейны заззяў маладзік.І сказаў я: «Астарта абліччамУ сатканай з уздыхаў начыНе ўступае Дыяне нічым.Яна ўсе нашы слёзы падлічыць,Праз уздыхаў эфір летучыЗа сузор'ем Ільва таямнічым.Яе цёплыя вочы ўначы,Яе чулыя вочы ўначыЗіхацяць і ў Нябёсы нас клічуць,Дзе мы знойдзем нарэшце спачын -Там, у Леце, за Львом ваяўнічымЗнойдзем мы забыццё і спачын».А тым часам на ранак патрохіПавярнуў неабзорны цалік,Прыйсця ранку пачаўшы адлік,І ў канцы нашай мглістай дарогіУ расплывістай далечы ўзнікІ, нібыта паўмесяц двурогі,Таямніча заззяў маладзік -Як Астарты паўмесяц двурогі,Чарадзейны заззяў маладзік.І сказаў я: «Астарта абліччамУ сатканай з уздыхаў начыНе ўступае Дыяне нічым.Яна ўсе нашы слёзы падлічыць,Праз уздыхаў эфір летучыЗа сузор'ем Ільва таямнічым.Яе цёплыя вочы ўначы,Яе чулыя вочы ўначыЗіхацяць і ў Нябёсы нас клічуць,Дзе мы знойдзем нарэшце спачын -Там, у Леце, за Львом ваяўнічымЗнойдзем мы забыццё і спачын».Ды сказала Псыхея: «Не веруБледнай зорцы, што ў небе ўстае -Здраднай зорцы, што там устае:Ах, не стой жа! Ах, пойдзем наперад!Яе бляск забыцця не дае!»Так Псыхея сказала і ў шэрыПрах занурыла крылы свае -Спалатнела ад жаху і ў шэрыПрах занурыла крылы свае -Белапёрыя крылы свае.Адказаў я: «Твой страх - недарэчны:Дрогкай зоркі не маніць святло!Акунемся ў жывое святло!Гэта ззянне Сівіліна сведчыць,Што ўначы Спадзяванне ўзышло -Ува ўсёй Прыгажосці ўзышло! -Прывядзе бляск Астарты бясспрэчнаНас у неба, што днець пачало -Ах, даверыцца можна бясспрэчна,Каб у неба нас ззянне вяло,Дзе ўначы спадзяванне ўзышло».Гэтак я супакойваў Псыхею,Каб развеяць смугу яе дум,Яе горкіх і роспачных дум,Як упёрлася раптам алеяЎ склеп замшэлы, адкуль веяў сум -Невыносная жальба і сум,Мовіў я: «Хто ў тым склепе гібее,Апавіты ў жалобу і сум?»Адказала яна: «Улялюм! -Там магіла тваёй Улялюм!»Сэрца жалем зайшлося сірочымІ пакрылася лісцем сухім -Мёртвым, скурчаным лісцем сухім:Год назад у Кастрычніку змрочным,Год таму перад склепам нямымЯ ўжо плакаў над горам сваім -Я ўжо плакаў у змроку глухімНад няўцешным адчаем сваім!Ах, якім чараваннем благімЗноў сюды я заваблены ноччу,Каб пакутваць у змроку глухім -Каля возера Обэра ноччуУ прыстанішчы Віра глухім?І ў слязах мы сказалі абое:«Ах, няўжо духі дрэў і вады -Духі чулыя дрэў і вады -Каб не даць нам сустрэцца з журбою,Не хацелі пускаць нас сюды -Да жудлівага склепу сюды -І наслалі сваёй варажбоюЗ пекла зорку граха і бяды -З нетраў пекла сваёй варажооюЗіхатлівую зорку бяды?»