ruĝiĝante mutis.
Sur tronseĝo el la reĝo
sakris la parolo:
„Kia sperto pri mallerto,
pri la cerba molo!
Korteganoj, eskorianoj
dekorita bando,
eĉ la princoj el provincoj
stultas en la lando!"
Li do tiam vokis sian
avo-aĝan sklavon.
"Diru, homo, via kono
ĝian valorhavon!"
Ŝin klinante, ĝin palpante
montris li humilon:
"Kamparanoj en la manoj
havas ferplugilon.
Plugi teron uzas feron
ĉiu kamparano;
la valoro de l' laboro:
ĉiutaga pano.
Mi, simplulo, servutulo,
penson kiel havus
pri la pezo, pri orprezo?
Certe mi mistrafus."
"Mia vorto — via sorto
sciu, servutulo!
Sen respondo por vi mondo
dronos en nebulo.
Do ekpenu kaj divenu
la plugilvaloron;
se ne, voktoj post tri noktoj
tranĉos vian kolon."
Sur la vojo kun malĝojo
kamparano migris;
pro la timo pri la fino
liaj pensoj nigris.
Ĉe vojfino al filino,
kiam ŝin renkontis,
tuj raporte simplavorte
ĉion li rakontis.
"Ne cerbumu, pipon fumu,
poste iru dormi!
Mi ja trovos, kio povos
ĝustan solvon formi,
Ne lamentu, ne plu plendu
estos - bona fino"
Tiel ĉarme kaj korvarme
traktis lin filino.