kaj babilis, agis,
ĉion orde, filinzorge
por remigro pakis,
kaj matene flustris jene
antaŭ ol li iris:
"Al mi kredu, nur ripetu
kion mi jam diris!"
Do matene iom treme
migris al la reĝo.
Foje-foje li survoje
turnis sin al preĝo,
sed ĉe trono paroltono
kaŝis lian dubon,
ke neniu tion sciu,
nun li ĵetas - kubon.
"Reĝa brilo de l' plugilo
ora, senlabora,
por la pladoj de l' regatoj
estas - senvalora.
Pluvo, suno por la humo
multe pli valoras,
ĉar sen tio ja nenio
ĝermas, kreskas, floras."
Tiel saĝa kaj kuraĝa
estis la respondo,
ĝin primiris, eĉ admiris
la kortega rondo.
Sur tronseĝo mem la reĝo
kriis surprizita:
"Jen tre trafe: Ci plenprave
estas vere sprita."
"Reĝo nia, peko mia
pezus sur animo . . . .
Vi eraris. ... Ne mi faris
solvon, sed filino.
Do mi petas, por mi pledas,
regu vin kortuŝo;
por mesaĝo de la saĝo
estis mi nur — buŝo."
La honesto kaj modesto
reĝan plaĉon trafis,
kaj mieno suverena
jam indulgon havis.
Li ridetis, flustre petis
grafon sur tronŝtupo;
tiu kure kaj rekure
venis kun — linstupo.
"Mia vorto — ŝia sorto,
vidu, kamparano,