vian reĝan dignon,
ĉion fari, finprepari
uzu tiun — lignon!"
Per la mano kamparano
montras lignan latan,
kies grando, mezurrando
estis nur manplata.
Reĝo prenis kaj komprenis,
tuj eksplode ridis:
"Solvo ĝusta, miagusta!
Jen ŝi ree spritis!"
"Kiu spritas, ja meritas,
ke honoru oni;
mi deziras, eĉ sopiras
ŝin persone koni.
Tial, homo, al la trono
la filinon gvidu;
miajn gracon kaj donacon
la kortego vidu!"
Man-en-mano kamparano
kaj filino venis....
Nia reĝo sur tronŝego
pozis, gravmienis,
sed tuj poste, eĉ ne moŝte
digno lin forlasis,
kiam paro el kamparo
al la trono paŝis.
Ŝiaj ondaj haroj blondaj
brilis kiel oro,
en sereno de l' mieno
montris sin pudoro
sur la vango pentris sango
rozon al lilio,
ŝia ĉarmo — estas varmo,
suna harmonio.
Suverene, sed serene
reĝo sin algestis;
je la signo ŝi kun digno
paŝis.... Patro restis....
Dum ŝi iris, ĉiu miris;
"Belo kaj staturo
estas rekte kaj perfekte
arto el eburo!"
Kvazaŭ helo el ĉielo
al mi nun rigardus
kaj sur lipoj du tulipoj
rubenruĝe ardus" —
tiel reĝo sur tronseĝo
penis, miris mute