reĝo kun eskorto,
du najbaroj, etaj caroj,
venis al la korto.
Pro diskuto, eĉ disputo
eĥis la palaco;
ili tedis, solvon petis
pri milito, paco.
Sed al ili ja konsili
nur la reĝo rajtis,
kiu fore ĉaslabore
ie pafis, rajdis.
Pro zorgpleno pri problemo
caroj petis, tedis;
al invado, al persvado
la reĝino cedis.
Forgesante, nepensante
pri la sekva puno
ŝi proponis, konsildonis
al la cara kuno:
"Ne nur toste, vortokoste
traktu pri la paco,
ĉiutage, ĉiuage
vivu sen minaco,
kaj feliĉaj, eĉ tre riĉaj
iĝos viaj landoj,
se obeas, pacon kreas
manoj kaj la — langoj."
Dum la caroj per la ĉaroj
iris for tre frate,
— kia sorto! — reĝo, korto
hejmenvenis — fate. . . .
Edzon trompi, leĝon rompi
ŝi ja ne intencis,
jen ŝi honte lin renkonte
ĵus pri peko pensis.
„Dum mi ĉasis, kion faris
sola vi, tre kara?"
Ŝi kelkvorte diris orde:
"Mi konsilis, kara."
Pro la vero la kolero
en la reĝo bolis,
tuj regpoze, furioze
tiel li parolis:
"Via vorto — via sorto!
Mankas nun pardono
Lasu tronon, vian kronon,
iru for el domo!"
Sian kronon sur la tronon
metis ŝi sen vorto,