Sur mian kolumon stampiĝis kiseto erara,
Maltrafe premita dum ravo de la ĉirkaŭpren'.
Ĝi freŝe aromas kaj estas al mi tiom kara –
Rozeta makulo - de l’ ĝu' improviza orden'!
Ĝi restas simbol' de l’ kareso, donita kun fido,
La buŝo dum sveno ne sciis, ne pensis pri l’ ag'…
Ĝi estas instigo al ĝojo kaj kaŭzo por rido
De l’ frua mateno ĝis fino malluma de l’ tag'.