Poezje - читать онлайн бесплатно полную версию книги . Страница 37

Kobiety Rubensa

Waligórzanki, żeńska fauna,jak łoskot beczek nagie.Gnieżdżą się w stratowanych łożach,śpią z otwartymi do piania ustami.Źrenice ich uciekły w głąbi penetrują do wnętrza gruczołów,z których się drożdże sączą w krew.Córy baroku. Tyje ciasto w dzieży,parują łaźnie, rumienią się wina,cwałują niebem prosięta obłoków,rżą trąby na fizyczny alarm.O rozdynione, o nadmiernei podwojone odrzuceniem szaty,i potrojone gwałtownością pozytłuste dania miłosne!Ich chude siostry wstały wcześniej,zanim się rozwidniło na obrazie.I nikt nie widział, jak gęsiego szłypo nie zamalowanej stronie płótna.Wygnanki stylu. Żebra przeliczone,ptasia natura stóp i dłoni.Na sterczących łopatkach próbują ulecieć.Trzynasty wiek dałby im złote tło.Dwudziesty – dałby ekran srebrny.Ten siedemnasty nic dla płaskich nie ma.Albowiem nawet niebo jest wypukłe,wypukli aniołowie i wypukły bóg –Febus wąsaty, który na spoconymrumaku wjeżdża do wrzącej alkowy.