Poezje - читать онлайн бесплатно полную версию книги . Страница 42
Prolog komedii
Zrobił sobie szklane skrzypce, bo chciał zobaczyć muzykę. Wyciągnął łódź na sam wierzchołek góry i czekał, kiedy morze do niego podpłynie. Nocami rozczytywał się w “Rozkładzie jazdy”; końcowe stacje rozczulały go do łez. Hodował róże przez u zwykłe. Napisał wiersz na porost włosów i jeszcze drugi na tenże. Zepsuł zegar na ratuszu, żeby wstrzymać raz na zawsze opadanie liści z drzew. W doniczce po szczypiorku chciał wykopać miasto. Chodzi z Ziemią u nogi, uśmiechnięty, pomalutku, jak dwa i dwa to dwa – szczęśliwy. Kiedy mu powiedziano, że go wcale nie ma, nie mogąc umrzeć z żalu – musiał się urodzić. Już gdzieś tam sobie żyje, mruga oczkami i rośnie. W samą porę! W dobry czas! Miłościwej Pani Naszej, Maszynie Słodkiej Roztropnej dla godziwej rozrywki i niewinnej pociechy rychło błazen się przyda.
*** (Jestem za blisko…)
Jestem za blisko, żeby mu się śnić.Nie fruwam nad nim, nie uciekam mupod korzeniami drzew. Jestem za blisko.Nie moim głosem śpiewa ryba w sieci.Nie z mego palca toczy się pierścionek.Jestem za blisko. Wielki dom się palibeze mnie wołającej ratunku. Za blisko,żeby na moim włosie dzwonił dzwon.Za blisko, żebym mogła wejść jak gość,przed którym rozsuwają się ściany.Już nigdy po raz drugi nie umrę tak lekko,tak bardzo poza ciałem, tak bezwiednie,jak niegdyś w jego śnie. Jestem za blisko,za blisko. Słyszę syki widzę połyskliwą łuskę tego słowa,znieruchomiała w objęciu. On śpi,w tej chwili dostępniejszy widzianej raz w życiukasjerce wędrownego cyrku z jednym lwemniż mnie leżącej obok.Teraz dla niej rośnie w nim dolinarudolistna, zamknięta ośnieżoną górąw lazurowym powietrzu. Ja jestem za blisko,żeby mu z nieba spaść. Mój krzykmógłby go tylko zbudzić. Biedna,ograniczona do własnej postaci,a byłam brzozą, a byłam jaszczurką,a wychodziłam z czasów i atłasówmieniąc się kolorami skór. A miałamłaskę znikania sprzed zdumionych oczu,co jest bogactwem bogactw. Jestem blisko,za blisko, żeby mu się śnić.Wysuwam ramię spod głowy śpiącego,zdrętwiałe, pełne wyrojonych szpilek.Na czubku każdej z nich, do przeliczenia,strąceni siedli anieli.