X
Proh pudor! esse nega cordi mortalia cuncta
Iam tibi, negligitur cui tua summa salus.
A multis fateor te, si placet illud, amari,
Nil at amari a te iam manifesta fides.
Sic odium crudele in te dominatur, ut ultro
In caput irasci non vereare tuum!
Tuque venusta paras ea vertere tecta ruina
Quae reparandi in te iustior ardor erat!
O animum mutes ut probrum desit; an ira
Dignior hospitio est quam generosus amor?
Sis animo quod es ore tuis, humanus amansque,
Vel minimum in tete consule iusta, puer.
Alterum—amans oro—te gigne, nec aurea forma
Intereat nobis, seu tua, sive tui.