XXXIII
Saepe diem vidi, splendens ut mane niteret
Blanditus summis regius ore iugis;
Pascua caelesti viridantia tangeret auro,
Auro caeruleas pingeret amnis aquas.
Qui breve post tempus nimborum obscaena sinebat
Agmina in aetherio turpiter ore vehi;
Mox faciem miseris abdens mortalibus ibat
Occiduum furtim sic maculatus iter.
Haud aliter quodam in frontem mihi mane refulsit
Qui veluti vitae sol erat ipse meae;
Sed miserum, meus esse unam modo perstitit horam,
Abditur in nubis iam regione diu.
Necdum ideo contemnit amor; solemque nigrare
Fas puto mortalem, si nigret ille deus.