LXII
Me mea mirari noxa est dominata perinde
Menti, oculo, membris omnibus una meis.
Et dubito capiat numquid medicaminis illa,
Sic mihi radices cordis in ima tulit.
Nulla alibi voltus par gratia, nulla figura
Iustior, affirmo, nullaque tanta fides.
Quae merita in me sunt ita metior, omnibus omnes
Vt meritis unum me superare putem.
Verum ubi me speculum mihi detegit, ora perusta
Solibus, antiquis dedecorata notis,
Haud ea miratum, sed eis contraria cunctis
Me video; iste sui turpe fuisset amor.
Te—sumus unus—ea signabam laude, meumque
Pingebam senium flore, venuste, tuo.