LXXI
Flere mihi nolis quando, dilecte, supremum
Raucus campanae planxerit ille sonus,
Nuntius ille sonus fugisse haec tristia vitae
Me semel, ac vermes inter habere locum.
Quin etiam releges si forte haec verba, recuses
Quaenam ea panxisset vel meminisse manus;
Tantus amor meus est ut labi malit ab isto
Pectore, quam memorem te doluisse mei.
O, inquam, versum hunc si tum fortasse videbis
Quando ego communi pulvere mixtus ero,
Nomen rite meum labris committere noli;
Fac potius mecum sit tumulatus amor.
Ne sapiens possit causam scrutatus habere
Ludibrio lacrimas ob mea fata tuas.