LXXII
O grave ne quondam ducas recitasse petenti
Quid meritum in me sit post mea fata coli;
Post mea fata meum, care, obliviscere nomen,
Nil habeas in me namque docere boni.
Ni pietas ausit mendacia fingere quaedam
Plus mihi pro meritis auxiliata meis,
Possit ut id laudis cumulari in morte peremptum
Quod nequeat vivo reddere vera fides.
O tua ne pietas fallax habeatur in isto,
Optima quod de me, ficta sed illa, canas,
Fac tumulatum una mihi sit cum corpore nomen,
Neve superfuerit tantus utrique rubor.
Nam rubor est mihimet nihilo dignanda creanti,
Ac pariter tibi sit, si leviora colas.